babanın ağlaması

beni daha çok mahveder . annemin de babamın da ağladığını görmek istemiyorum bu güne kadar babamın ağladığını görmedim bu yüzden eğer görürsem beni daha cok üzer. babanın ağlaması bambaşkadır

ikiz kardeşi yani amcam öldüğünde babamın içi sökülene kadar ağladığına şahit olmuştum. ilkti bu. o halini gördüğümde büyümüştüm ben. babalar da ağlar, onların da canı yanar demiştim. o günden sonra daha çok sevmiştim babamı. dedem.. eve gelip bize ölüm haberini verdiğinde sesi titiriyodu. ne zordu babam öldü demesi. içi sızlıyodu biliyodum.sonra annesi,babaannem.. dağ gibi adamın 3 saniyelik bir telefon konuşmasıyla çöküşüne şahit oldum. o ağladıkça ben büyüdüm. şimdi o her ağladığında ben o olmasa ne yaparım diye düşünmekten delirecek gibi oluyorum..

(bkz: evladının ölmesi) (bkz: evlat acısı)

bir insanı bu kadar derinden yaralayacak başka olay var mıdır her ağladığında göz yaşını silen adamın göz yaşlarını görmek kadar?

üç kere gördüm. halam vefat ettiğinde,amcam komaya girdiğinde,farklı şehirdeki üniversiteye uğurlarken son sarılmamızda. dağ gibi adamı evin direğini bitap görüyorsunuz.allah bir daha kimseye göstermesin.

yıllar evvel eve yeniden geri döndüğümde görmüştüm babamın ağladığını. yaklaşık 6-7 yıl hiç görüşmemiş ve yeniden ailemin yaşadığı eve gitmiştim. ben gittiğimde babam evde yoktu, camiye namaz kılmaya gitmişti. öylece oturup bekledim babamı. o ara teyzem, annem, ablam ve abim de oradaydı. sonra babam girdi içeri. ben kanepedeydim, yerimden doğruldum. hiçbir şey demeden kendisine doğru yürüdüm. o da bana doğru yürüdü. tam tavan lambasının altında birbirimize sarıldık. gözyaşlarımızda o kadar çok şey saklıydı ki o an. hayaller... kırıklıkları... geç kalışlar... erken gidişler... yitişler... bitişler... enkazlar... herkes ve her şey. öyle bir ağladık ki o gün, o gece bir kamyon dayak yemiş gibi uyudum. fight club'da edward norton'ın mışıl mışıl uyuduğu gece gibi.

bir kez ağlatmıştım.

henüz hiç denk gelmedim... babanın ağlaması en büyük acı ve çaresizliktir. o evin kirişleri çatlamış da başımıza yıkılmış gibi.

alıştık bir babanın ağlamasına memleket sağolsun

babamın ağlamasına hiç şahit olmadım,inşallah hiç şahit olmam.allah kimseye bunu yaşatmasın.

muhtemelen annesi öldüğünde ağlamıştır, ondada yanımızda değil yurtdışındaydı görmedim hiç, bundan sonrada görmem inşallah

o kocaman güçlü adamın gözyaşlarını görünce içinde öyle birşey kopuyor ki.bütün enerjin, gücün yok oluyor.öyle bakakalıyorsun, ağlama baba diyemiyorsun nutkun tutuluyor

kolunu, bacağını kesseler o kadar sızlamaz insanın içi. hele bir de siz sebep olduysanız babanızın ağlamasına o an zaman dursun istersiniz. o an dünya sizi yutsun istersiniz.

cenazeye gelen askere 'ağlama ağlama oğlum vatan sağolsun.' diyen gözü yaşlı koca yürekli şehit babası

bir akşam eve gelmiştim babam ağlıyor o zamanlar daha küçüğüm birşey de diyemiyorum baba neden ağlıyosun diye soramıyorum babamdan önceden çok korkardım soru sormaya 1 lira para isteme korkardım iti öldürme korkut lafı bana o zamanlar uyuyordu komik ama gerçek neyse babama bakıyorum öylece lan diyorum acaba neden ağlıyor öylece babama bakıyorum o zamanlar ağlamamaya yeminliyim kendi kendime söz vermiştim bir daha ne olursa olsun ağlamiycam diye o gün bugündür ağlamıyorum çok şükür babam orda gözünü ovuşturup ağlarken ben mal gibi adamı izliyorum ulan bi zoruma gücüme gitti anlatamam elimden birşey gelmiyor kafayı yiyorum yaşayan bilir kardeş biri ağlarken elinden birşey gelmiyorsa o anki psikolojin sıfırın altında eksilerde oluyor ama babamın bugün ağladığını göreyim anasını avradını sikerim lan dünyanın o adam benim için akşamlara kadar sokakta ayakkabı boyuyor oğlununun cebine 3 kuruş para girsin diye o soğukta dona dona ayakkabı boyuyor sırf kimin için ailesi için babam beni bu yaşa kadar getirmiş ona birşey olursa ben ailem naparız bilmem ben ise şuan çukurova üniversitesinde okuyorum, ulan şunları yazarken bile duygulandım yemin ederim allah anası babası olmayanlara yardım etsin.

odamda oturuyorum, annem içeri girdi bir şeyler hazırladım gel yiyelim dedi. tam kalkacaktım bir daha geldi; babana askerlik arkadaşı askerlik fotoğrafı gönderdi içerde çocuk gibi ağlıyor dedi, içeri gitsem mi gitmesem mi bilemedim. ömrüm boyunca sayılı olayda gördüm babamın ağladığını şu anda biraz oyalanıyorum ki içeri girip onu öyle görmeyeyim diye. annem yine sesleniyor sözlük. allah onları başımızdan eksik etmesin, ailesinden biri vefat eden kardeşlerim de kusurabakmasınlar, allah onlara da öyle güzel eşler nasip etsin ki eşlerinin aileleri onlara gerçek bir anne baba olsunlar. iyi geceler sözlük, iyi geceler meslektaşlarım.

beşinci sınıfa gidiyorum. babam benim genelde şehir dışlarında çalışırdı. eve geldim, baktım babam gelmiş. ben sevinerek ayakkabılarımı çıkartıyorum. babam koşturarak banyoya gitti bana selam bile vermedi. içeriye geçtim koltuğa oturdum. elimi koltuğun kenarına koydum. acayip bir ıslaklık var. "anneee buraya su dökülmüş" diye bağırdım. annem koşturarak içeri geldi. "sus. bişi dökülmedi oray'a baban ağladı" dedi ne olduğunu falan soramadım. o sıra babam içeri geldi, beni öptü falan. baktım gözleri kan çanağına dönmüş. odama gittim boğazım düğümlendi. sonradan öğrendim ki, dedemin kanser haberini almışlar. babaların ağlamasına alışık değiliz be sözlük. onlarda bize göz yaşlarını pek göstermezler zaten.

babamla genelde hep tatlı sert tartışırız. bir gün oturduk ufak ufak atışmalarla sohbet ediyoruz birden gözlerinden yaşlar akmaya başladı ve şöyle dedi: "12 yaşımda çalışmaya başladım. abimin bakmayı beceremediği çocuğuna yemek götürürdüm. ama şimdi hepsi birbirini seviyor beni hiçbir kardeşim sevmiyor. en küçük olmama rağmen neden hiçbiri beni sevmiyor?" o gün anladım ki sırtımızı yasladığımız iyi olsun kötü olsun o dağ gibi adamlar bile ağlayabiliyormuş.babayı savunmasız görmek çaresiz görmek dünyanın en acı olaylarından biri sözlük.

ameliyat olduğumda babam ağlamıştı. kendi ameliyatı aklına gelmiş olmalı. evlat ne demek anladım orada. sarıldım babama. sırtımı yasladığım dağsın dedim babama üzülme. allah babalarımızdan razı olsun.

bugün uzun süre sonra tekrar ağladı babam ve ilk seferki gibi parçaladı içimi. şimdiye kadar 5-6 kere görmüşlüğüm var. hiçbirinde de ne bizim için ne de kendi hayatı için göz yaşı döktü. sadece ama sadece çanakkale'de şehit olan askerler için ağladı gördüğüm zamanlarda. öyle bir içli ağladı hüngür hüngür ki utanmasam ağlama baba deyip sarılacaktım. ne zaman çanakkale lafı geçse gözü dolar babamın, belki de onun hakkında en gurur duyduğum şey budur. bu kadar milli şuura, vefaya haysiyete sahip olması koltuklarımı kabartır her seferinde. bugün de bahadır yenişehiroğlu'nun öteki gündem'de mehmet tevfik adlı (umarım adları karıştırmıyorum) şehidimizin mektubunu dinleyince saldı gözyaşlarını. "benim mehmetçiğim neyin uğruna öldü? bu adi herfiler için mi canını feda etti bu topraklara? diğer dünyada görseler, hepimizin yüzüne tükürürler. biz ne vefasız insanlarız" dedi. sen misin ah babam vefasız olan? asıl yüzüne tükürülecek olan bizler vefasızız.

hiç görmedim bir kere bile görmedim.ama ama annemin "oğlum baban niye beni sevmiyor? çirkinmiyim?" diye acı acı ağladığını gördüm.umarım hergün ağlar...

çok kötü be, amcamın cenazesinde sarılıp ağlamıştık her aklıma geldiğinde gözlerim dolar o kadar savunmasız oluyor ki o koskoca adam.

geçen yıl babaannem vefat etti. mezarın başındayız. defnediyorlar rahmetliyi. babam geçti mezarın bir köşesine öyle tuhaf bakıyor ki mezara, hissettiğim şey çaresizlikti ya. gözlerinin dolduğunu gördüm o gün. amcamlarda bir köşede . koca koca insanlar. inanın bana tarifi olmayan bir duygu. allah o kadar çaresiz bırakmasın kimseyi.

babam inşaat ustası bi gün iş yaptığı yerde çocuklar inşaata girmiş oynuyolarmış babam onları inşaattan çikarmış ondan bi 15 20 dk sonra babam bir şey almak için inşaatın dışına çıkmış yerde o sırada bi ayak görmüş bi bakmış çocuk düşmüş kafasını taşa çarpmış çocuk kendinde değil tabi hastaneye götürmüşler falan çocuğun durumu şuan iyi ama çok sıkıntı çekti neyse babam akşam eve geldiğinde üstü ful kan tabi sorduk noldu falan o anda hem ağladı hem anlattı ve de ben babamı ilk kez öyle gördüm ilk kez ağlarken hayatta en çok güvendiği adamı öyle çaresiz gördüm.

babanın ağlaması değilde ağlama nedeni çok koyuyor insana

en son 1.5 ay önce finallerden sonra eve ilk geldiğim zaman ağlamıştı. 60 yaşında adam hüngür hüngür ağladı bir bok da yapamadım. ağlamasının sebebi de özlem falan değil he. bu amına kodumun bürokrasisi var ya yavaş yavaş işleye işleye adamın anasını ağlattı. 5 temmuz 2016'da emeklilik dilekçesini verdi. fetö metö derken soruşturma ocak ayına kadar devam etti. ee tabi maaş falan da alamadı. ben de işe girmiştim o zamanlar her aradığımda sana karşı mahcup hissediyorum diyordu bıyığını yediim. öyle görünce de ağlamıştı. 21 yıllık hayatımda ilk kez ağlarken görmüştüm. hem üzüldüm hem de böyle babaya sahip olduğum için çok şükrettim. burdan da yazıyım iyi ki babamsın be adam.

dedem o kadar ağır şeyler söylemişti ki ilk defa babamın gözlerinin dolduğunu görmüştüm. kelimelerle anlatamam o an ne kadar üzüldüğümü. çok kötüydü be.

hiç ağladığını görmedim, çok fazla sevdiğini de belli etmez hatta çoğu kez benden nefret ettiğini düşünürüm. bazen sohbet etmeye çalışırım kısa cevaplar verir sohbeti bitirmek isteğini anlar susarım. çoğu kez ona çok kızarım sinirlenirim ama sonra farkediyorum ki bu kızgınlığım ona olan o büyük sevgimden ne olursa olsun seviyorum

hiç bir zaman görmedim babamın ağladığını, ta ki halamın vefat ettiği haberini alana kadar aslında bunun haberini aldığında da ağlamamıştı, zaten her seyi içinde yaşayan bir adam ama halamın çocuklarının sesini duyduğunda hüngür hüngür ağladı. o zaman ben ağlasaydım da o ağlamasaydı, o an boğazıma oturan yumruyu hala hissederim.

babam güçlü adamdır. güçlü olmak zorunda kalmış daha 8 yaşında babası vefat etmiş iken. büyük bir sorumluluğun altına girmiş ve onca yükün altından çok güzel bir insan olarak kalkmayı başarabilmişler 3 kardeş. belki kıyıda köşede ağladı, belki ağlamaya vakti bile olmadı ve ben babamı ağlarken görmedim hiç. ben 8 yaşındayken tek derdim topuklu terliğimin tekinin kaybolmasıydı, babamın ne dertleri vardı kim bilir ben kadarken. şanslıydım çünkü arkamda babamın olduğunu bilirdim hep, hala bilirim. eğer ağlarsam babamın susturacağını bilirdim. ama babamı susturacak kimse yoktu ve belki de bu yüzden ağlamadı babam. bizim ağlamamızdan da nefret eder zaten "ben ağlamadım size ne oluyor?" diye mi düşünüyor ki? babamı ağlamamak için kendini zor tutarken 2 kez gördüm. ikisi de ablamların evlendiği gündü. 3 ablam evlendi, muhakkak ilkinde de zor tuttu kendini ama küçüktüm fark edememişimdir. evet, babam kendini tutuyor, beti benzi atmış, ela gözleri çakmak gibi olmuş ve ben babamı ilk defa öyle görüyorum. babam kendini zor tutuyordu ve bende babamın kızıyım ağlamadım ama zor tuttum kendimi. sonra babam kaçtı gitti evden ablam ağlarken, bende kaçtım. o gün ağlamadım hiç "makyajın bozulur nisyan tut kendini!" diye. bilirsiniz gelinin kız kardeşi olmak hiç kolay değil. gece olduğunda ablamın pijamalarını görünce ağlamıştım, o kokuyu duyunca. evet ben babamın kızıyım; tuttum kendimi, babam da öyle. sonra ağladım ve belki babam da ağladı. babam hep gülsün, ben gerekirse onun yerine de ağlarım. babam gülerse biz de gülüyoruz. güzel babam. şimdi bunu yazıyorum ama dışarıdan horoz sesi geliyor. sabah olmuş bu neyin duygusallığı? babam ağlamasın yeter. babamı üzmesinler yeter.

ablamı evden gelin olarak çıkardığında ağlamıştı bir de babaannemi hastaneye kaldırdığımız zaman babamın ağladığını görünce ben de dayanamıyorum

babaannem vefat ettiğinde hıçkıra hıçkıra ağlamıştı. benim babam komik adamdır, hep gülerdi, yakıştıramamıştım. benim canım o gün çok yandı, vallahi çok yandı.

herkesin annesi ölür

"sen bizim ilk göz ağrımızsın" demişti gözlerinden akan yaşları belli etmemek için kafasını önüne eğerken...

ben babamı sadece bir kez ağlarken gördüm. dedem öldüğünde. allah kimseye baba acısı yaşatmasın. babanın gölgesi yeter.

2 yaşındaki kardeşimi defnederken başka bir mezar taşına oturarak iç çeke çeke ağladığını hatırlıyorum daha yeni hastaneden çıktığı için ayakta duramıyordu "son kez göremeden gitmesin kızım" diyordu hiçbir şey yapamadan izlemiştim cenaze boyunca. acı veriyor yani insana

babam çok duygusaldır. kara murat izlerken bile ağladığını görmüştüm :) en son 2 gün önce akşam hac kuralarında ağladı. 10 senenin sonunda adama hac çıktı. öyle bir sarıldı ağladı ki tutamadım ben de kendimi. rabbim hepimizin anne ve babalarını sevinçten ağlatsın acı yaşatmasın inşallah.

bunun hiç bi zaman tarifi yok, ne baba diyip sarilabiliyorsunuz ne de ağlama diyebiliyorsunuz. o kadar kötü ki

çaresizlik.

yeminle dayanılması çok güç bir şey. gözümüzde dağ gibi büyük güçlü asla yenilmez olarak gördüğümüz insan göz yaşı döküyor ve bir şey yapamıyoruz.

dedem öldüğünde ilk defa gördüm onu öyle,adeta delirmiş gibiydi iş yüzünden bi yandan o çaresizlik bir yandan iş nefreti böyle işi sikeyim dedirtti.işi yüzünden hem dedemu göremedi hemde cenazeden hemen sonra çağırdılar.

annemin patoloji sonuçlarını öğrenicez. eve geldiğimde herkes mutlu gözüküyor ben de sonuç iyi diye düşünüyorum. yemek yerken içime bir sıkıntı düştü sonuç nasılmış diye sordum annem ikinci kez kanser olduğunu söyledi. babamla bakıştık içeri geçti. içeri geçme nedenini biliyorum sonuç beklerken her sabah gözleri kızarmış şekilde kahvaltıya oturma nedenini biliyorum ama o gün yanımızda ağlayamaması çok dokundu kanıma. babaların ne kadar güçlü olmak zorunda olduğunu o gün gözlerinde gördüm. babalar da ağlarmış ve onlar ağlayınca ne kadar koyarmış onu öğrendim

böyle değisik bisey. o sağlam dağ gibi adamın gözlerinden yaş gelir. ve sen tüm gücünü yitirirsin. çünkü senin en çok güvendigin kisi bile agliyodur. ne yapacagını bilemezsin. köseye cekilip aglarsin heralde.

dedem babam 13 yaşındayken vefat etmiş babam ne zaman yetim kalmak vb şeylerle ilgili bişey duysa veya görse hüngür hüngür ağlar

bu hayatta herkesi anlamaya çalıştım ama kimse beni anlamadı dedi ve sanki uykusu gelince insan gözünü ovuşturur ya hani o misal saklamaya çalıştı gözyaşlarını canım babam

vardır bir çaresizlik.

durum çok ciddidir

bir kere şahit oldum. babaannem öldüğünde göğsüne yatıp hıçkıra hıçkıra "annem ölme" diye bağırmıştı oysa babam normalde anne diye seslenmezdi ilk defa anne dediğini duydum galiba o anı ömrümün sonuna kadar unutmicam.

en çok korktuğum, en dayanamadığım ikinci şey.

dün babaannem vefat etti ve babam herkesin içinde agladi. onu öyle görünce çok kötü oldum.